جاوید نشسته ای تو در دل.
زیبائی تو بدون حائل.
آن قدر تو خوب و مهربانی،
کس با تو نمی شود مقابل.
در دهکده قشنگ یادت،
از خاطره رفته خط فاصل.
انداخته ای ز نام حتی
با آن همه جلوه ماه کامل.
با خنده تو تمام گردد
بی دغدغه تلخی هلاهل.
عمرش به هدر رود دلی که
ناخواسته گردد از تو غافل.
با آن همه هیبتی که داری
کس با تو نمی شود مقابل.
« طاهر جمشیدزاده سر آبله »