عادت کرده بودم
به تو.
شکوفه ای بر درخت زرد تنهائیم!
به تو
که نور می پاشیدی بر صورتم،
در هر طلوع
و سرخ می شد گونه هایم،
با هر غروب.
به تو،
عادت کرده بودم.
« مهتاب رجبی کیا »